ஆசிரியரின் முன்னுரை - பி ராதா கிருஷ்ண மூர்த்தி (பி.ஆர்.கே)
ஒரு உயர்ந்த ஆன்மாவைப் பற்றி பேசுவது மிகவும் கடினம். பரபிரமத்தின் சாரத்தை பற்றி பேசும்போது சாஸ்திரங்கள் கூட ‘யத்தோ வச்சா நிர்வதாந்தே’ என்று கூறுகின்றன. ஏனென்றால், பரபிரம்மனின் தத்துவம் பேச்சு மண்டலத்திற்கு அப்பாற்பட்டது. அது போன்ற ஒரு உயர்ந்த ஆத்மா இந்த உலகத்தில் ஒரு வடிவத்தை எடுக்கும்போது, மனிதர்கள் அவரை அடையாளம் காண்பது கூட மிகவும் கடினம். அவர்கள் ஒரு மனித வடிவத்தின் அனைத்து பண்புகளையும் கொண்டிருக்கிறார்கள், ஆகவே, அவர்களை சாதாரண மனிதர்கள் என்று தவறாகப் புரிந்துகொள்கிறோம். அவர்களின் சித்தத்தின் மூலம் ஒழிய அவர்களின் மகத்துவத்தை நாம் உணர முடியாது.
1962 ஆம் ஆண்டில், எனது வேலையின் காரணமாக, நான் ஸ்ரீசைலம் சென்றேன். அலுவலக கட்டிடங்கள் அடர்ந்த காட்டில் அமைந்திருந்தன. ஸ்ரீசைலம் அணை திட்டத்தின் ஆரம்ப நாட்கள் அவை என்பதால், எங்களில் சிலர் மட்டுமே இருந்தார்கள். காட்டில் தங்கியிருப்பது ஒருவருக்கொருவர் மிகுந்த பாசத்தை ஏற்படுத்தியது. அந்த நாட்களில், நாங்கள் ரேடியோக்கள் அல்லது தொலைக்காட்சிகளைக் கொண்டிருக்கவில்லை, எனவே நேரத்தை கடக்க சத்சங்க்களில் மூழ்கிவிட்டோம். ஒவ்வொரு சனிக்கிழமையும் எங்கள் ஒவ்வொரு வீட்டிலும் ஸ்ரீராம பஜன்களை ஏற்பாடு செய்தோம். நாங்கள் 1962-1969 வரை தொடர்ந்து அவ்வாறு செய்தோம். ஆண்டுதோறும் ஸ்ரீராம நவமி கொண்டாட்டங்களையும் ஏற்பாடு செய்தோம். எங்கள் ஒரு சத்சங்கின் போது, எங்கள் அலுவலகத்தில் பணிபுரிந்த திரு.சத்தியநாராயண காருவை நான் சந்தித்தேன்.
அவர் சொன்னார் ,
"நான் ஒரு பெரிய மனிதரின் தரிசனம் பெற்றேன். நான் அவரைப் பார்த்த தருணத்தில் என் உடலில் ஒரு அதிர்வை உணர்ந்தேன். திருப்பதி சத்திரத்தின் மேல் அவரைப் பார்த்தேன். நான் சாலையில் நின்று கொண்டிருந்தேன். ஆனால் துரதிர்ஷ்டவசமாக, நான் திரும்பி வர வேண்டியிருந்தது. அத்தகைய பெரிய மனிதரை வர்ணிக்க வார்த்தைகள் இல்லை ”.
இதைக் கேட்டதும், அவருடைய தரிசனம் பெறுவதில் எங்கள் அதிர்ஷ்டத்தையும் முயற்சித்தோம், ஆனால் வீண். அவர் எங்கும் காணப்படவில்லை. திருப்பதி சத்திரத்தில் விசாரிக்க நாங்கள் சென்றோம், அவர் முன்பு அங்கேயே தங்கியிருப்பதாகக் கூறப்பட்டது, ஆனால் இரண்டு நாட்களுக்கு முன்பு தான் அவர் கிளம்பி சென்றார் என்றார்கள் . ஏமாற்றமடைந்து, நாங்கள் திரும்பி வந்தோம்.
ஒரு மாலை வேளையில் நான்கு நண்பர்களுடன் ஹடகேஸ்வரத்திற்குச் சென்றபோது, ஒரு மரத்தின் அடியில் ஒரு சதாசிவ ஸ்வரூபத்தின் தரிசனம் இருந்தது. அந்த ரூபத்தை பார்த்ததும், "இந்த சிலையை நிறுவியவர் யார்" என்று ஆச்சரியப்பட்டோம்! ஒரு கௌபீணம் அணிந்து, நீண்ட ஜாடாமுடியுடன் அந்த சிலை ஆழ்ந்த தியானத்தில் அமர்ந்திருக்கும் சிவனை ஒத்திருந்தது. சிலையின் அருகே செல்ல எங்களுக்கு தைரியம் இல்லை. நாங்கள் சிலைக்கு தூரத்தில் இருந்து சிரம் பணிந்து வணங்கி விட்டு, 7 மணிக்கு எங்கள் வீடுகளை அடைந்தோம். இரவு முழுவதும், "அந்த சிலையை யார் நிறுவியிருக்கலாம்" என்று யோசித்தேன். "ஒரு வேளை அது ஒரு சிலை அல்ல, ஆனால் மனித வடிவத்தில் ஒரு பெரிய ஆன்மா என்று கூட நினைத்தேன்.
அடுத்த நாள் காலை 9 மணிக்கு, நான் மீண்டும் அதே இடத்திற்குச் சென்றேன், அது உண்மையில் ஒரு சிலை போல தோற்றமளிக்கும் ஒரு மனிதர் என்பதை உணர்ந்தேன். அவர் தியானிக்கும் இடத்தில் வேரூன்றியிருப்பதைக் கண்டு நான் ஆச்சரியப்பட்டேன். நான் தூரத்தில் இருந்து சிறிது நேரம் அவரைக் கவனித்தேன், பின்னர் என் அலுவலகத்திற்கு கிளம்பினேன். இருப்பினும், நான் மாலையில் மீண்டும் அதே இடத்திற்குச் சென்றேன், அவர் இன்னும் தியானத்தில் இருந்தார் . நான் அவருக்கு நெருக்கமாக செல்ல முயற்சித்தேன், ஆனால் என் அசைவுகள் அவரைப் பாதிக்கவில்லை. கண்கள் பாதி மூடிய நிலையில் அசையாமல் அங்கேயே அமர்ந்திருந்தார் . நான் அவரிடம் நெருங்கிச் சென்றபோதும் என் அசைவுகளால் அவர் பாதிக்கப்படாமலும் இருந்தது எனக்கு பயத்தை உண்டாக்கியது .
அந்த வகையில், நான் ஒரு வாரம் அவருடைய அருகாமையில் இருக்க முயற்சித்தேன். இது தினமும் காலை இரவு என்று தொடர்ந்தபோது, ஒரு நாள் அவர் குளிப்பதற்காக பாலதாராவை நோக்கி நகர்வதை நான் கவனித்தேன். நான் அவரை நெருக்கமாகப் பின்தொடர முயற்சித்தேன், அவர் இன்னும் என்னை கவனிக்கவில்லை என்று தோன்றியது."நீங்கள் ஏன் வந்தீர்கள்" என்று அவர் என்னிடம் ஒருபோதும் கேட்கவில்லை என்பது எனக்கு விசித்திரமாக இருந்தது. தெய்வீக தங்க-மஞ்சள் நிறம் கொண்ட அவரின் திருமேனி பார்த்து மயங்கினேன். ஆனால் அவர் என்னிடம் ஒருபோதும் பேசவில்லை என்பது என் ஆர்வத்தைத் தூண்டியது. அவர் பலதாராவில் குளித்துக் கொண்டிருந்தபோது, அவருடைய உடலில் இருந்து ஒரு பிரகாசம் வெளிப்படுவதை நான் கவனித்தேன், அந்த வகையில் அவர் என்னை ஆசீர்வதிக்க விரும்புகிறார் என்று நானே நினைத்துக் கொண்டேன்.
நான் அவரின் அருகாமையில் இருக்க முயற்சித்த சில நாட்களுக்குப் பிறகும், அவர் ஒரு மனிதர் தான் என்பதை நான் முழுமையாக நம்பவில்லை. "அவர் ஒரு மௌன சுவாமியாக இருக்கலாம்" என்று நான் நினைத்தேன். ஏற்கனவே மற்ற மௌன சுவாமிகளைக் பார்த்திருந்ததால் , நான் அந்த முடிவுக்கு வந்தேன். நாட்கள் நகர்தன , அவர் இன்னும் என்னைக் கவனிக்கவில்லை. அவரது கவனத்தை ஈர்க்கும் பொருட்டு சிறு பிள்ளைதனமாக , நான் மெதுவாக அவரது கையைத் தொட்டேன்.
பின்னர் மென்மையாக பேசினார்,
“நீ எதற்கு வருகிறாய் ? வாழ்க்கை மிகவும் குறுகியது. சாதனை செய். "
ஆங்கிலத்தில் அவர் உரையாடுவதைக் கேட்டு நான் ஆச்சரியப்பட்டேன். நான் பயத்தில் உடனடியாக பாலதாராவை நோக்கி புறப்பட்டேன். என் பயம் நீங்கிய பிறகு , அவர் சாதாரணமாக உரையாடுகிறார் என்பதை புரிந்துகொண்டு மறுநாள் அவருடைய தரிசனத்திற்காக திரும்பிச் சென்றேன். மன்னிப்பு கோரி , “சுவாமி! நான் குழந்தைத்தனமாக நடந்து கொண்டேன் என்பதை ஏற்றுக்கொள்கிறேன். ஆனால் அந்த அப்பட்டமான முயற்சிகளுக்குப் பின்னால் எனது ஒரே நோக்கம் உங்களை நன்கு அறிவதுதான். ” என்றேன் .அது சரி என்று கூறினார். நான் அவரிடம் தங்கி அவர் என்ன செய்கிறார் என்பதைக் கவனிக்க முயற்சித்தேன்.
அவர் குடீரம் போன்ற சிறிய குடிசையில் வாழ்ந்தார். அவரிடம் புத்தகங்கள் அல்லது அத்தியாவசிய பொருட்கள் எதுவும் இல்லை. அவருடன் இன்னொரு சாது தங்கியிருப்பதையும் கவனித்தேன். நான் அந்த சாதுவிடம் கேள்வி எழுப்பியபோது, அவர் ஷிர்டியிலிருந்து சுவாமியுடன் வந்தார் என்பதையும் அவரது பெயர் ரமணா பாபா என்பதையும் அறிந்தேன். சுவாமியும் சாதுவுக்கு மந்திரோபதேசம் கொடுத்தார்.
தொடரும்...
Comments