ஆசிரியரின் முன்னுரை - பி ராதா கிருஷ்ண மூர்த்தி (பி.ஆர்.கே)
அவரது குரு ஸ்ரீ ஓம்காரானந்த சுவாமி (ராக்கடி பாபா) அவர்களின்
அறிவுறுத்தலின் பேரில், ஸ்ரீ சுவாமி பூர்னானந்தா, டிசம்பர் 25, 1968 அன்று, அவரது பரமகுரு ஸ்ரீ நித்யானந்த பகவானின் தங்குமிடயாகிய கணேஷ்புரியிலிருந்து தொடங்கி முதலில் ஷிர்டியை அடைந்தார். ஜனவரி 14, 1969 அன்று, சுவாமிஜி ஷீர்டியை விட்டு வெளியேறி, த்ரியம்பகேஸ்வர், கங்காப்பூர், மந்திராலயம், கர்னூல், ஆத்மகூர், பேயர்லூட்டி வழியாக கால்நடையாக பயணம் செய்து பிப்ரவரி 26 அன்று ஸ்ரீசைலம் சென்றடைந்தார். ஸ்ரீசைலத்தில் 33 நாட்கள் தங்கியிருந்த அவர், பின்னர் அடர்ந்த காடாக இருந்த ஹடகேஸ்வரத்தை அடைந்தார். இன்று போலல்லாமல், அந்த நாட்களில் ஹடகேஸ்வரத்திற்கு செல்வது மிகவும் கடினம். ஹடகேஸ்வர சுவாமி கோயிலுக்கு அருகில் அமைந்துள்ள பாலதாரா-பஞ்சதாரா என்ற இடத்தில் ஸ்ரீ ஆதி சங்கராச்சாரியார் சிவானந்தா லஹாரியை எழுதியதாக புராணம் கூறுகிறது. ஏப்ரல் 2, 1969 அன்று சுவாமிஜி ஹடகேஸ்வரம் போன்ற ஒரு முக்கிய இடத்திற்கு வந்தார்.
நான் இப்போது சுமார் 50 வருடத்துக்கு முந்திய ஒரு கதையை விவரிக்கிறேன். பூர்வ ஜென்ம பலன் மற்றும் சுவாமிஜியின் ஆசீர்வாதம் காரணமாக, 1969 ஏப்ரல் மாதத்தில், கரங்கி கிருஷ்ணமூர்த்தி காரு, நந்திகோட்குரி வெங்கட ராமராஜு காரு, சக்ரபாணி காரு மற்றும் நான் (பி.ஆர்.கே) ஆகியோருக்கு அவரது தெய்வீக தரிசனம் கிடைத்தது . எங்களுக்கு ஆன்மீகம் பற்றி எந்த முன் அறிவும் இல்லை, சுவாமிஜியின் தெய்வீக தோற்றத்தால் மட்டுமே ஈர்க்கப்பட்டோம் .எங்கள் அனைவருக்கும் குறைந்த வருமானமே இருந்தது மற்றும் மிகவும் எளிமையான வாழ்க்கை வாழ்ந்து வந்தோம் . சுவாமிஜியின் தரிசனம் பெற, நாங்கள் நிறைய தூரம் நடக்க வேண்டும்,அல்லது சந்திப்பு வரை பஸ்ஸில் ஏறி மீதமுள்ளவற்றை நடக்க வேண்டும் அல்லது அரசாங்கத்திற்கு சொந்தமான ஜீப்பில் ஏறி செல்ல வேண்டும். இதுபோன்ற ஏதோவொரு வகையில், ஒவ்வொரு மாலையும் அவருடைய தரிசனம் செய்ய முடிந்தது.
சுவாமிஜி மெதுவாக எங்களை சாதனா பாதையில் வழிநடத்தினார். ஜபம் , தர்பனம் , ஹோமம் போன்ற நடைமுறைகள் எங்களுக்கு அப்போது தெரியாது. அவருடைய தரிசனம் கிடைத்த மகிழ்ச்சியில் நாங்கள் திளைத்தோம் . முதன்முறையாக சுவாமிஜி “சர்வமங்கள மங்கல்யே” என்ற ஸ்லோகத்தை எங்களுக்குக் கற்றுக் கொடுத்தார். சொற்ப வருமானத்துடன் வாழ்க்கையை நடத்த வேண்டி இருந்ததால் , நூறு ரூபாயை வைத்திருப்பது அப்போது பெருமைக்குரிய விஷயம். மாதந்தோறும் 30-40 ரூபாய் செலவழித்து ஹடகேஸ்வர ஆசிரமத்தை நிர்மாணிக்கும் முயற்சியை மேற்கொண்டேன். சுவாமிஜி அவற்றைப் பயன்படுத்துவார் என்ற நம்பிக்கையுடன் போர்வைகள் மற்றும் பிற அத்தியாவசிய பொருட்களையும் நாங்கள் ஏற்பாடு செய்வோம், ஆனால் வீண்! ஓரிரு நாட்களில், சுவாமிஜி அவற்றை வேறு ஒருவருக்குக் கொடுப்பார்.
ரமணா பாபா மற்றும் நமஹ்சிவாயா ஆகிய இரு சாதுக்களும் சுவாமிஜியுடன் வாழ்ந்தனர். அவர்களுக்கு சமைக்க ஒரு வழியை வழங்க வேண்டும் என்ற நோக்கத்துடன், நாங்கள் பணத்தை திரட்டி, பாத்திரங்கள், அரிசி மற்றும் பருப்பு வகைகளை வாங்கினோம். சுவாமிஜி எப்போதாவது கருப்பு காபி அல்லது தேநீர் குடிப்பார் மற்றும் ஒருபோதும் திடமான உணவை உட்கொள்வதில்லை என்பதைக் கண்டறிந்த நாங்கள் காபி தூள், தேயிலை தூள் மற்றும் சர்க்கரையையும் வாங்கினோம். நாங்கள் எடுத்த சென்ற மளிகைப் பொருட்களைப் பார்த்து சுவாமிஜி நகைத்தார் . நாங்கள் ரமணா பாபா மற்றும் நமஹ்சிவயா காரு ஆகியோரை சமைக்க பரிந்துரைத்து விட்டு , அவரவர் வீடுகளுக்கு புறப்பட்டோம்.
அடுத்த நாள் நாங்கள் திரும்பிச் சென்றபோது, பாத்திரங்கள் மற்றும் மளிகைப் பொருட்கள் அனைத்தும் மறைந்து போனதைக் கண்டோம். என்ன நடந்தது என்று ரமணா பாபாவிடம் விசாரித்தபோது,
“சன்யாசிகள் சமைக்கக் கூடாது, பிக்ஷை எடுத்து வாழ வேண்டும்”
என்று சுவாமிஜி அறிவுறுத்தினார் என்றார் . சுவாமிஜி பாத்திரங்களையும் மளிகைப் பொருட்களையும் செஞ்சஸுக்கு (உள்ளூர் பழங்குடியினருக்கு) கொடுத்து விட்டார் . அந்த பொருட்கள் எல்லாம் மிகுந்த சிரமத்துடன் வாங்கியதால் , அவை செஞ்சஸுக்கு வழங்கப்பட்டன என்று அறிந்து நாங்கள் அனைவரும் சோகமடைந்தோம்.
இந்த வழியில், எல்லாவற்றையும் நன்கொடையாக வழங்குவதும், ஒருபோதும் தனக்காக எதையும் வைத்திருக்காததும் தான் சுவாமிஜியின் இயல்பு. ஒரு சிறிய குடிசை போன்ற குட்டிரத்தில் தங்கியிருந்தபோது, சுவாமிஜிக்கு இரண்டு கௌபீனங்கள் , ஒரு துண்டு, ஒரு பெட்டி விபூதி மற்றும் ஒரு பெட்டி குங்குமம் மட்டுமே இருந்தது. அவரிடம் இருந்த ஒரே உடைமைகள் இவைதான்.
தொடரும்...